Be-leven!

Wat een heerlijke ochtend, de eerste vroege voorjaarszonnestralen komen de huiskamer binnen. De lucht is strak blauw. Ik drink mijn kop thee leeg, trek mijn jas aan en sla een warme sjaal om. Het is immers nog steeds februari. Ons hondje Saar springt enthousiast tegen mijn benen aan om mee naar buiten te gaan. Niet veel later loop ik op de dijk buiten het dorp waar ik woon. Saar is dolblij en rent van de ene naar de andere kant, af en toe roep ik haar bij me als ze te ver weg loopt. Ik voel de frisse wind en de warme zonnestralen op mijn gezicht. Ik hoor de vogels en het geluid van de schepen op de Waal. Niet veel later heb ik vrij uitzicht op de prachtige rivier. Ik blijf even staan en adem diep in. Wat hou ik van deze plek! Na een zalige wandeling van een uur zit ik weer thuis aan de keukentafel. Ik vouw mijn handen om een verse kop koffie heen en voel de warmte door me heen gaan.

Wat is toch bijzonder als je zo ongedwongen kan genieten van dat wat het leven je brengt. Door mijn werk als eerst verantwoordelijk verzorgende weet ik dat dit genieten helemaal niet zo vanzelfsprekend is. Als gezond, jong mens maak ik zelf de keuze wat ik doe en wanneer. En bij al die keuzes die ik de hele dag door maak, bewust of onbewust, heb ik een bepaald gevoel of een gedachte. Dat is wat het leven leuk maakt. Ik kan met de avondmaaltijd aan mijn gezin vertellen dat ik heb genoten van een heerlijke wandeling die dag. De bewoners op mijn woongroep kunnen dat niet. Voor hen is bijna elke dag hetzelfde. Ochtendzorg, ontbijt, koffie, kleine activiteit, middagmaaltijd, rusten, koffie, soms een grote activiteit, limonade en fruit moment, souper, avondrust….. Eerlijk gezegd moet ik er zelf niet aan denken om zo basaal mijn dagen te moeten slijten. Ik denk dat ik zelf uit elkaar zou barsten van verlangen naar een beetje genieten, impulsiviteit, beleven…Leven!

Beleven is leven. De lieve ouderen die ik verzorg zijn vroeger mensen geweest met een leven zoals jij en ik. Ze waren vader, moeder, vriend, vriendin, werknemer, vrijwilliger, broer of zus. Ze kozen zelf hun momenten uit in de dag waarvan ze extra genoten. Een spontaan etentje met vrienden, na tafelen met koffie. Of een wandeling in de vroege voorjaarszon. De geluiden, kleuren, geuren, ze kunnen het waarschijnlijk zich feilloos in meer of minder mate herinneren. Waarom? Omdat ze deze momenten beleefden. Omdat ze genoten van het leven. Het is zo belangrijk en waardevol in de zorg om stil te staan bij het leven, om mooie momenten te creëren. Om bewoners zich weer even mens te laten voelen en niet alleen een meneer of mevrouw. En het hoeft niet groot, soms is een klein moment al goed. Wanneer je hierbij stil staat als zorgverlener zal je zien dat er prachtige, onverwachte dingen gebeuren met de bewoners die je verzorgd. Kijk met de ogen van je hart!